برداشت اول: آقایی رومیشناختم که در برابر همسر فقط به وظایف شرعیه مثل دادن نفقه مثل خرج خوراک و پوشاک و ارتباط جنسی بسنده میکرد و در طول شبانه روز با مشغول کردن خود به کارها و رفقا و امور اجتماعی از حضور مفید و همراه با لطف و محبت در جمع خانواده خودداری می کرد و همسرش نیز از دست وی ناراضی بود
برداشت دوم:خانومی رو میشناختم که نسبت به همسرش فقط به انجام وظیفه شرعی خود(ارضای جنسی) می پرداخت و از انجام امور منزل و کارهایی که بانوان خانه دار ایرانی بر اساس لطف و محبت به آن می پردازند خودداری می کرد، همسر وی نیز که ایرانی بود وبه رفتار سایر زنان ایرانی عادت داشت از دست وی ناراضی بود.
برداشت سوم: یه روز برای رسیدن به خونه عجله داشتم و موتور کرایه کردم، در طول مسیر راننده محترم موتورسیکلت مانند سایر راننده ها شروع به درد و دل کرد و از نارضایتی خودش نسبت به کم کاری همسرش تو خونه گفت. به او تذکر دادم که پخت و پز و شست و شو و رُفت و روب وظیفه همسر شما نیستید و زنان ما از روی لطف این کارها رو انجام میدن و وظیفه اونا شرعا چیز دیگه ایه، اونقدر شاکی شد که گفت اگه قرار باشه اینطور باشه من به پسرام میگم زن نگیرن و فقط با صیغه نیازهای خودشونوبرطرف کنن
برداشت چهارم: برداشت چهارمش با شما؟
به نظر شما زندگی فقط با انجام وظایف و حقوق، شیرین میشه یا نیاز به الطاف طرفین هم هست؟
به نظر شما علاوه بر وظایف درخواست لطف و محبت از طرف مقابل داشتن درخواست بیجاییه؟